Τα τελευταία χρόνια, η ανιστόρητη προσπάθεια εξίσωσης κομμουνισμού και φασισμού, έχει μπει για τα καλά στην ημερήσια διάταξη των αστικών επιτελείων. Χαρακτηριστική υπό αυτή την έννοια είναι η προσπάθεια της Ε.Ε. με πακτωλό κονδυλίων, να καθιερώσει την 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή Μέρα Μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων», την ίδια μάλιστα μέρα που ξεκίνησε η καθοριστική μάχη του Στάλινγκραντ. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και το περσινό αντικομμουνιστικό συνέδριο στο Ταλίν από την Εσθονική προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τα θύματα του ναζισμού και του κομμουνισμού σε μια χώρα με ρατσιστική και φιλοΝΑΖΙ κυβέρνηση. Αντίστοιχα τους ίδιους σκοπούς εξυπηρετεί και και η εγχώρια άνθηση της θεωρίας των δύο άκρων όπως εκφράστηκε και με το χαρακτηριστικό σχόλιο του αστού δημοσιογράφου Π. Τσίμα «εάν γιαουρτώνουμε τον Πάγκαλο είναι καλό, ενώ εάν μαχαιρώνουμε τον Φύσσα είναι κακό».
Η διαρκής επιχείρηση εξίσωσης κομμουνισμού – φασισμού, προωθείται με επίσημη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ήδη από το 2009, υπό τον γενικό τίτλο "ολοκληρωτικά και αυταρχικά καθεστώτα". Αποτελεί δείγμα της ποιοτικά βαθύτερης αντιδραστικής εξέλιξης της αστικής δημοκρατίας στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού ολοκληρωτικού καπιταλισμού και της Ε.Ε. (που ακόμα και σήμερα αρκετοί στην αριστερά την φαντάζονται ως Ευρώπη των λαών και πεδίο αντινεοφιλελεύθερης πάλης). Η αστική τάξη στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού δεν επιχειρεί απλά να ξαναγράψει την ιστορία. Επιστρέφει στο παρελθόν για να σχεδιάσει επάνω του το δικό της αποκρουστικό παρόν και μέλλον. Με τη θεωρία των "δύο "άκρων" επιδιώκει:
- Να ξαναμιλήσει για τη χρεοκοπημένη θεωρία του τέλους της ιστορίας.
- να παγιώσει στη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου, οτι ειναι καταδικασμένος να ζει στη κοινωνία της αγοράς, των ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης και των πολέμων, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.
- να θέσει ακόμα ένα εμπόδιο στις κοινωνικές αντιθέσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, ώστε αυτές να μη καταφέρουν να εκφραστούν στην πολιτική ταξική πάλη, να μετασχηματιστούν σε πολιτικές απελευθερωτικές ιδέες.
Ο κόσμος της εργασίας όμως, η νεολαία και όλοι όσοι έχουν παλέψει και πολεμάνε για μια ζωή με αξιοπρέπεια, δε ξεχνάμε.
Δε ξεχνάμε πως ο φασισμός δεν είναι παρά η άλλη όψη της καπιταλιστικής μηχανής. Σφάγιασε εκατομμύρια εργαζομένων και στο πρόσωπό του, το κεφάλαιο βρήκε τον πιο πιστό του υπερασπιστή.
Δεν ξεχνάμε ποιοι θυσιάστηκαν απέναντι στο φασιστικό κτήνος για να το τσακίσουν.
Δε ξεχνάμε πως αυτοί που εξισώσουν το κομμουνισμό με το φασισμό, προσκυνούν την Ουκρανική κυβέρνηση των φασιστών και την ίδια ώρα καταστέλλουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν όποια φωνή αντίστασης.
Ας μη ξεχνάνε όμως κι αυτοί πως:
“Μα το δείχνει η ιστορία, σαν θελήσει ο λαός και το φίδι το τσακίζει κι όσους κλώσησαν τ’ αυγό.”
(πηγή)
